Barbara Czartoryska opowiada o księdzu Stanisławie

Stanisław Ignacy Czartoryski urodził się 26 stycznia 1902 roku, a zmarł 9 sierpnia 1982 roku. Był synem Witolda ks. Czartoryskiego na Klewaniu i Żukowie h. Pogoń Litewska, senatora II RP (1864–1945) i Jadwigi hr. Dzieduszyckiej z Dzieduszyc h. Sas (1867–1941). Po maturze jako ochotnik bronił Ojczyzny przed bolszewickim najeźdźcą w czasie wojny polsko-bolszewickiej. Po kampanii wojennej 1920 roku podjął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1925 roku przyjął święcenia kapłańskie z rąk ks. abp. Adama Stefana Sapiehy. Po studiach w Rzymie uzyskał dwa doktoraty, z teologii i filozofii. Przez kilka lat pełnił funkcję wicerektora krakowskiego seminarium duchownego. W listopadzie 1939 roku został skierowany do Makowa Podhalańskiego jako proboszcz i pełnił tę funkcję w latach 1939–1946. W listopadzie 1946 roku został uhonorowany godnością prałata, mianowany członkiem kapituły metropolitalnej krakowskiej. W 1976 roku stanął na czele tej kapituły jako jej dziekan-infułat. Zmarł w Krakowie w 57 roku kapłaństwa, został pochowany na cmentarzu parafialnym w Makowie Podhalańskim. Na uroczystości pogrzebowe telegram kondolencyjny nadesłał papież Jan Paweł II. Otrzymał Krzyż Walecznych za udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 roku. 4 września minęła 80 rocznica śmierci Witolda Czartoryskiego, który spędził ostatnie lata życia u syna na plebanii w Makowie Podhalańskim. Zmarł 4 września 1945 roku i został pochowany na cmentarzu parafialnym. Witold Leon Czartoryski urodził się 10 lutego 1864 roku w Weinhaus koło Wiednia. Był synem księcia Jerzego Konstantego Czartoryskiego (1828–1912) i Marii Joanny Čermak (1835–1916). Ukończył Gimnazjum Państwowe w Jarosławiu, rok filozofii na uniwersytecie wiedeńskim i trzy lata akademii rolniczej w Wiedniu. Został właścicielem i zarządcą klucza pełkińskiego nad Sanem (tartaki, cegielnie, stadniny koni) oraz Konarzewa (poznańskie) i Bielin (Małopolska). Zakładał ochronki i szkoły wiejskie, prowadził fundusz emerytalny, łożył na utrzymanie 17 parafii rzymsko- i greckokatolickich. Był posłem do Sejmu Krajowego i zasiadał w wiedeńskiej Izbie Panów jako jej dziedziczony członek. W latach 1898–1904 był prezesem Rady Powiatowej w Jarosławiu. Prezes Galicyjskiego Towarzystwa Gospodarskiego we Lwowie, od 1917 r. członek-założyciel Komitetu Narodowego Polski w Paryżu. Rada Regencyjna mianowała go generalnym komisarzem dla Galicji. 21 lutego 1889 roku we Lwowie ożenił się z Jadwigą z Dzieduszyckich (1867–1941), córką Włodzimierza i Alfonsyny z Miączyńskich. Jadwiga urodziła się 2 marca 1867 roku we Lwowie, a zmarła 12 lipca 1941 roku w Pełkiniach. Mieli dwanaścio dzieci: Marię, Annę, Kazimierza, Jerzego, Włodzimierza, Jana Franciszka, Romana, Stanisława, Elżbiety, Adama, Witolda i Piotra, z których córka Anna została zakonnicą, a synowie Jerzy, Jan i Stanisław księżmi. Jan Franciszek Czartoryski został księdzem dominikaninem – błogosławiony i męczennik o. Michał (1897–1944). Jadwiga była wieloletnią przewodniczącą żeńskiej Sodalicji Mariańskiej w Jarosławiu oraz tercjarką dominikańską. Została pochowana w krypcie Dzieduszyckich w kościele parafialnym w Zarzeczu koło Jarosławia.